Η μητέρα της γυναίκας μου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σαντορίνη.
Δύσκολες εποχές τότε. Δοκίμασε πρώτη φορά πορτοκάλι στο γυμνάσιο και αυτό στα τέσσερα.
Όχι όπως σήμερα που το νησί είναι μέσα στους top τουριστικούς προορισμούς.
Τότε πλούσιος ήταν όποιος είχε γη και μπορούσε να καλλιεργήσει.
Η συμβουλή που έδινε ο πατέρας της τότε ήταν: “σπίτι όσο χωρείς και γη όσο θωρείς”.
Ο Σαντορινιός παππούς, χωρίς να το γνωρίζει, έδινε βασικές συμβουλές και μαθήματα ζωής:
- Επενδύστε και δώστε έμφαση σε ότι μπορεί να είναι παραγωγικό.
- Μην επενδύετε περισσότερα από ότι είναι αναγκαίο σε παθητικά αγαθά. (Το σπίτι είναι παθητικό με όρους οικονομίας γιατί δεν παράγει κάτι, αντίθετα καταναλώνει πόρους).
- Επενδύστε όσα περισσότερα μπορείτε σε παραγωγικές δομές και διαδικασίες.
Τις τελευταίες δεκαετίες, ο κανόνας του σοφού παππού παραχαράχτηκε σε “σπίτι όσο θωρείς και γη όσο χωρείς”.
Ο κόσμος αγόραζε με δάνεια από τις τράπεζες μεγάλα διαμερίσματα κλουβιά ή μεζονέτες που ίσα χωρούσαν στο οικόπεδο που τις έφερε.
Καμία πρόβλεψη για παραγωγή. Αυτοσκοπός ήταν η επίδειξη ψεύτικου πλούτου (;) και μία ζωή μακριά από την παραγωγή και τις πραγματικές αξίες.
ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ
Εκείνη την εποχή (γύρω στο ’60), οι πατεράδες έδιναν στα αγόρια τα κομμάτια της περιουσίας τους που είχαν αξία. Και αυτά ήταν τα χωράφια στο πίσω μέρος του νησιού. Από αυτά ζούσαν και αυτά είχαν αξία.
Στα κορίτσια, έδιναν τα χέρσα, τα κομμάτια γης που ήταν στην καλντέρα.
Είχε όμως ο καιρός γυρίσματα και με την τουριστική ανάπτυξη τα χέρσα της καλντέρας έγινα χρυσός, ενώ τα χωράφια απαξιώθηκαν (προσωρινά).
Σήμερα, χρυσός είναι όλα στη Σαντορίνη.
Η καλντέρα για τουριστική αξιοποίηση και τα χωράφια για τη μοναδικότητα των προϊόντων που παράγονται στη θηραϊκή γη.