Ήταν πάντα εκεί και περίμενε υπομονετικά να την ανακαλύψεις ξανά.
Ήταν εκεί πριν από εσένα. Θα είναι εκεί και μετά από εσένα.
Μεγάλωσε τον πατέρα και τη μητέρα σου. Μεγάλωσε τον παππού και τη γιαγιά σου. Έθρεψε όλους τους προγόνους σου. Έθρεψε όλους αυτούς που υπήρξαν πριν από εσένα, για να υπάρξεις εσύ σήμερα.
Όποιος ζει στο χωριό, μέσα στη φύση, ίσως γελάσει με αυτά που λέω. Ίσως γελάσει γιατί για αυτόν είναι αυτονόητα. Ίσως γελάσει με συγκατάβαση με εμένα που τώρα ανακαλύπτω την αλήθεια.
Στην πόλη, το τσιμέντο και η πίσσα των δρόμων την έχει κρύψει. Μας έχει αποκόψει από αυτήν.
Στις πόλεις, το τσιμέντο και η πίσσα μας έχει αποκόψει από τη μάνα Γη.
Απολαμβάνουμε τους καρπούς της χωρίς να αναρωτιόμαστε το πως και το γιατί.
Πώς δημιουργήθηκε αυτό το λαχανικό, φρούτο, βότανο που αγοράζω από το σούπερ μάρκετ, το τοπικό κατάστημα, ή την λαϊκή αγορά; Ποιός το έφτιαξε; Πού μεγάλωσε; Από που προήλθε;
Οι περισσότεροι, όπως κι εγώ μερικά χρόνια πριν, δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ. Τα πάντα ήταν αυτονόητα.
Η ντομάτα ήταν απλά ντομάτα. Ο μαϊντανός απλά μαϊντανός. Η πατάτα απλά πατάτα.
Θεωρούσα δεδομένο ότι θα τα βρω στο ράφι. Έτσι απλά. Θα τα βρω στο ράφι.
Ζούσα τη ζωή μου χωρίς να αναρωτιέμαι για τα βασικά.
Τα βασικά ήταν αυτονόητα. Τι ψέμα!
Δε γνώριζα τίποτα και νόμιζα ότι ήξερα τα πάντα.
Κάποια στιγμή, άρχισα να ανακαλύπτω ξανά τη Γη.
Ανακάλυψα τους σπόρους. Ανακάλυψα την αξία των σπόρων.
Έμεινα άφωνος από το θαύμα. Από ένα τόσο δα μικρό, ασήμαντο, σπόρο, προκύπτει ένα ολόκληρο φυτό το οποίο παράγει καρπούς.
Βέβαια, τίποτα δε σου χαρίζεται. θα πρέπει να ασχοληθείς με τη γη. Να την περιποιηθείς, να τη σκαλίσεις, να την ποτίσεις, να της μιλήσεις γλυκά ώστε ο μικρός σπόρος να σου δώσει καρπούς.
Και αφού φας τους καρπούς της γης και μεγαλώσεις, θα έρθει η ώρα που θα γίνεις ξανά μέρος της, να επιστρέψεις αυτά που σου έδωσε, ώστε να συνεχιστεί ο κύκλος της ζωής.
Xους ει και εις χουν απελεύσει…